به یادم دارم تنهاباری که آیت الله بهجت رو دیدم سرم را از ترس دیده شدن صورت باطنی ام پائین انداخته و گریه می کردم؛ اما آن نگاه ملکوتی و آرامش بخش رو هرگر فراموش نمیکنم...تنها نگاه آن بزرگ مرد عرصه ی اخلاق و عرفان تا مدتها بهانه ی اشک ریختن بود....به همین خاطر همیشه چشم برزخی داشتن برخی بزرگان و ظاهر حیوانی داشتن ما بخاطر گناه و کیفیتش برایم سوال بوده و جالب اینکه مطلبی دیدم که صورت باطنی و ملکوتی رو به ادب نفس مربوط می کرد ، ... به نظرم بد نیست شما هم بخوانید:

* صورت مُلکی ظاهری و ملکوتی غیبی
اهل معرفت در این باب مطلبی دارند که به وسیله آن، برای ما روشن می سازند، چرا انبیا و اولیا، این قدر روی اصلاح عمل تکیه می کنند. من خلاصه اش را برایتان می گویم. آن ها می گویند: انسان یک صورت مُلکیِ ظاهری و یک صورت ملکوتیِ غیبی دارد. صورت مُلکیِ ظاهری انسان، همین ظاهر انسان است که من ظاهر شماها را می بینم و شما هم ظاهر من را؛ این صورت ظاهری است. سازنده صورت ملکوتیِ غیبی ما که دیده نمی شود، خود ما هستیم؛ بر خلاف صورت مُلکیِ ظاهریمان که ما سازنده آن نیستیم.
این مطلب خیلی دقیق است. صورت ظاهری ما با تولّد و رشد بر اساس وراثت شکل می گیرد، مثلاً من که خودم را از نظر ظاهری این گونه نساختم. خدا مرا ساخته است. امّا مسأله، صورت ملکوتیِ غیبی است که من خودم آن را می سازم. صورت غیبی را با ابزار مادّی نمی سازند، مثلاً اینکه برایش نقشه بکشند و آن را طرّاحی کنند. بلکه به شیوه دیگری شکل می گیرد.
حتّی ما این را داریم عمده چیزی که سرنوشت انسان، در عوالم بعد از دنیا به آن بستگی دارد، همین صورتِ ملکوتیِ غیبی است، چه در برزخ و چه در قیامت؛ و ما این صورت ملکوتیِ غیبی را با اعمال مان می سازیم . . .

ادامه مطلب . . .