قلم به دست گرفته ام تا از شما پنج نفر بنویسم...

قلمی که روان پیش میرفت این بار در دستانم سنگینی میکند...

یک زمینی میخواهد از شما آسمانی ها بنویسد...

آسمانی هایی که آنقدر اوج گرفته اند که به گرد پایشان هم نرسیدیم...

آنقدر سریع از ما دور شدند که حتی قسمت نشد نامشان یا عکسشان را گرو بگیریم...

و چقدر من از شما فاصله گرفته ام...

البته همی این دوری ها به خاطر اوج گرفتن شما نبود...من هم در زمین فرو رفتم...

تو در دانشگاه عشق درس خواندی...بیست ساله علامه شدی...ره صد ساله را با یک نگاه رفتی...

و من...

ادامه مطلب . . .

آهسته آهسته قدم بر میدارم...

نمیدونم این بار قدم هام خسته س که اینقدر آهسته میام طرفتون...یا بار گناهام داره سنگینی میکنه...

نفس کشیدنم سخت شده...خیلی سخت...نمیدونم اکسیژن کمه یا گناهام راه نفسمو گرفتن...

هندزفری رو گذاشتم تو گوشم...میخوام عاشورا رو جرعه جرعه به وجودم بچشونم...

به سلام آخر که میرسم سرمو میذارم رو سنگ سردت...میخوام از نزدیک بهت سلام بدم...